Κι αν self love σημαίνει *πιστεύω πως αξίζω να αγαπηθώ ακόμη και τις στιγμές που δε με αγαπάω*;

Γράφω αυτό το κείμενο με αφορμή μια πρόσφατη συζήτησή μου με μία θεραπευόμενη. “Τι είναι τελικά αυτό το self love,” μου είπε. “Εμένα μου φαίνεται τελείως εγωιστικό. Γίνεται να το καταφέρεις κι αν ναι πώς; Μήπως είναι απλώς μια δημοφιλής φράση που έχει καταντήσει να είναι περισσότερο προϊόν marketing και όχι ουσία;”

Ομολογώ πως οι ερωτήσεις της ήταν ερωτήσεις που με έχουν απασχολήσει πολύ κατά καιρούς. Τόσο σε προσωπικό αλλά φυσικά και σε επαγγελματικό επίπεδο.

“Μην μπαίνεις σε σχέσεις αν πρώτα δεν τα έχεις βρει τελείως με τον εαυτό σου, δεν μπορείς να αγαπήσεις κάποιον άλλο αν πρώτα δεν αγαπάς εσένα κτλ.” Αυτές είναι μερικές μόνο από τις φράσεις που ακούμε συνεχώς γύρω μας για τις σχέσεις και για το πώς θα πρέπει να μπαίνουμε σε αυτές. Και η αλήθεια είναι πως είναι κάπως τρομακτικές γιατί φαίνεται σα να υπάρχουν προαπαιτήσεις και φανταστικά κουτάκια που οφείλεις να συμπληρώσεις για να μπορέσεις να αγαπήσεις και να αγαπηθείς.

Η δυτική κουλτούρα έχει μία εμμονή τα τελευταία χρόνια με την αυτοβελτίωση, την ανεξαρτητοποίηση, την αυτογνωσία και τελικά με τον ατομικισμό. Έχει μια μανία με τον εαυτό. Υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν πως ο δρόμος της αυτογνωσίας είναι ένα μοναχικό ταξίδι που αποκλείει τους γύρω και που σε προετοιμάζει έτσι ώστε όταν είσαι έτοιμος να μπορέσεις να σχετιστείς με ιδανικούς τρόπους.

Μα είναι δυνατόν να γνωρίσεις τον εαυτό σου μακριά από τους άλλους και τη σύνδεση μαζί τους; Πώς μπορούμε να μάθουμε να αγαπάμε μόνοι μας;

Μαθαίνουμε τον τρόπο που σχετιζόμαστε ακριβώς μέσα από την αλληλεπίδρασή μας με τους άλλους, μέσα από την σχέση μας μαζί τους είμαστε σε θέση να παρατηρήσουμε τα μοτίβα συμπεριφορών μας και αν θελήσουμε να τα αλλάξουμε. Η ύπαρξη των άλλων είναι απαραίτητο κομμάτι του ατομικού μας ταξιδιού. Μαθαίνουμε να αγαπάμε τους εαυτούς μας όταν επιτρέπουμε και δίνουμε χώρο σε άλλους να μας αγαπήσουν. Όταν μπορούμε να δεχτούμε πως αξίζουμε να αγαπηθούμε ακόμη κι αν δεν είμαστε τέλειοι, ακόμη και αν δεν έχουμε καταφέρει όσα θα θέλαμε να έχουμε καταφέρει, ακόμη κι όταν δεν μας αρέσει ο εαυτός μας και τόσο πολύ. Και μαθαίνουμε να αγαπάμε τους εαυτούς μας όταν μας επιτρέπουμε να αγαπήσουμε άλλους, να τους αποδεχτούμε και να τους αγκαλιάσουμε με τις ατέλειές τους.

Self love δεν σημαίνει κάνω τα πάντα μέχρι να αγγίξω κάποιο επίπεδο προσωπικής τελειότητας. Κάτι τέτοιο, εκτός από ακραία ναρκισσιστικό, είναι και αδύνατο. Self love σημαίνει εκτιμώ τον εαυτό μου ενώ γνωρίζω πάρα πολύ καλά πως έχω ατέλειες. Αγαπάω τον εαυτό μου ακόμη κι όταν κάνω λάθη, ακόμη κι όταν το self love μοιάζει δύσκολο. Self love σημαίνει είμαι σε θέση να πάρω ένα ρίσκο που έχει μεγάλες πιθανότητες αποτυχίας γιατί αν αποτύχω δε θα με θεωρήσω μια κινούμενη αποτυχία αλλά απλά θα σκεφτώ πως “ναι εδώ δεν τα καταφερα, ή θα ξαναπροσπαθήσω ή θα προσπαθήσω κάπου αλλού.” Ίσως θα ήταν προτιμότερο να σκεφτόμαστε πώς μπορούμε να συμπονούμε τους εαυτούς μας όταν χρειάζεται παρά πώς θα τους αγαπάμε. Ίσως το self empathy να είναι μια περισσότερο πραγματική συνθήκη.

Μπορούμε έναν τέτοιο τρόπο σκέψης να τον φέρουμε από το εγώ στο εμείς; Να επιτρέψουμε να συνδεθούμε με τους άλλους με τέτοιο τρόπο;

Μπορούμε να πορευτούμε στη ζωή υπενθυμίζοντας στους εαυτούς μας πως αξίζουμε την αγάπη των άλλων ακόμη και τις στιγμές που εμείς δεν μας αγαπάμε; Κατά τη γνώμη μου αυτό είναι μια περισσότερο υγιής, ρεαλιστική και όμορφη αντίληψη του self love.